Toen ik mijn eerste melding kreeg als uitvaartverzorger, was ik vooral bezig met mijn werk. Logisch ook, want het was nieuw, intens en eiste mijn volledige aandacht. Maar in die beginperiode merkte ik dat ik mijn gezin te veel liet zitten. De kinderen moesten zichzelf redden, gingen alleen naar school en ik was amper thuis. Ik besefte dat ik een grens overging en dat het zo niet langer.
De oplossing kwam in de vorm van plannen en duidelijke afspraken. Ik besloot om mijn tijd bewuster in te delen. Elke dag besteed ik een bepaalde hoeveelheid tijd aan meldingen en werk, en de rest ben ik thuis. Door deze structuur aan te houden, lukt het steeds beter om er zowel voor mijn gezin als voor mijn werk volwaardig te zijn.
Wat in ons gezin bijzonder is, is dat mijn werk een normaal gespreksonderwerp is. De kinderen vinden het interessant om te horen wat ik meemaak en zien de dood als een natuurlijk onderdeel van het leven. Natuurlijk hebben we daar samen wel duidelijke grenzen over afgesproken. Als iemand in huis ergens geen behoefte aan heeft of zich ongemakkelijk voelt bij een gespreksonderwerp, geven we dat aan en schakelen we over op iets anders.
Daarnaast houden we goed in de gaten hoe iedereen zich erbij voelt. Als er iets speelt rondom mijn werk waar iemand in het gezin mee zit, dan maken we dat bespreekbaar. Zo helpen we elkaar om ermee om te gaan en blijft de balans bewaard.
Terugkijkend ben ik blij dat ik deze weg heb gevonden. In het begin was het zoeken en soms worstelen, maar nu lukt het steeds beter om zowel een betrokken vader als een toegewijde uitvaartverzorger te zijn. En dat is uiteindelijk waar het om draait: balans vinden tussen werk en privé, zonder iemand tekort te doen.
Reactie plaatsen
Reacties