In maart mocht ik de uitvaart van zijn schoonmoeder verzorgen. Afgelopen week belde hij me. “Hoi Jordy, hoe gaat het? Weet je nog dat je mijn schoonmoeder hebt begraven? Mijn vader is net overleden. We willen heel graag dat jij de uitvaart verzorgt. Wil je dat doen?”

Afgelopen weekend had ik de eer om als uitvaartverzorger deel te nemen aan een bijzondere styled shoot op natuurbegraafplaats Geestmerloo in Koedijk. Met zestien afscheidsfotografen werd een volledige uitvaart nagebootst—van rouwvervoer tot auladienst—om waardevolle beelden vast te leggen voor socials, websites en drukwerk. Organisatie lag in handen van zeer gewaardeerd collega Rianne de Vries en top afscheidsfotograaf Yvette Vlaar (Google ze, ze zijn het waard!)

Toen ik mijn eerste melding kreeg als uitvaartverzorger, was ik vooral bezig met mijn werk. Logisch ook, want het was nieuw, intens en eiste mijn volledige aandacht. Maar in die beginperiode merkte ik dat ik mijn gezin te veel liet zitten. De kinderen moesten zichzelf redden, gingen alleen naar school en ik was amper thuis. Ik besefte dat ik een grens overging en dat het zo niet langer.

Rouw is geen proces dat je ‘verwerkt’ of ‘afsluit’. Het is iets waarmee je leert leven, iets wat verweven raakt met je bestaan. Voor veel mensen die een dierbare verliezen, blijft het gemis voelbaar, ongeacht hoeveel tijd er verstrijkt. Als omstander is het daarom essentieel om de gevoelens van iemand in rouw serieus te nemen en niet te proberen die gevoelens weg te relativeren.

Het was een gewone maandagmorgen, de carnavalsvakantie was voorbij. Ik trok net mijn jas aan, de kinderen deden hetzelfde, klaar om naar school te gaan. Terwijl ik mijn fiets pakte, ging de telefoon. Een bekende belde. Zonder erbij na te denken – laat staan dat ik rekening hield met de mogelijkheid van een overlijdensmelding – nam ik op met een iets té vrolijke: “Goedemorgen deze morgen!”

Begin januari kreeg ik mijn eerste uitvaartmelding als zelfstandig uitvaartverzorger. De telefoon ging, en aan de andere kant van de lijn klonk de stem van een familie in Dordrecht. Hun vader was overleden, en ze vroegen of ik hen wilde bijstaan. Dit was hét moment waar ik naartoe had gewerkt, maar nu het zover was, voelde ik de zenuwen door mijn lijf gieren.

Bij een stille geboorte of het verlies van een kind gaat er vaak veel aandacht naar de moeder. De zorg voor de moeder staat vaak op de eerste plaats, omdat zij net is bevallen. Vaders worden regelmatig vergeten terwijl ook zij rouw ervaren. Rouwkost brengt ouders die hun kindje zijn verloren bij elkaar en helpen bij de verwerking van dit intense verlies. Zij maakten een documentaire met vaders die hun kindje verloren zijn. Bekijk de documentaire hier:

Starten in de uitvaart, hoe kom je er op?, werd mij laatst gevraagd. Daar heb ik een kort logisch antwoord op. Ik vind de uitvaartbranche mooi, dierbaar en liefdevol. Het bijdragen aan een goed verloop van een uitvaart vind ik bijzonder om te mogen doen. Begin 2022 mocht ik de uitvaart van mijn oma leiden. Dat was fantastisch en fijn. Ik kon stress wegnemen van mijn moeder zodat zij ruimte had voor verdriet.