Wel geen goedemorgen…

Het was een gewone maandagmorgen, de carnavalsvakantie was voorbij. Ik trok net mijn jas aan, de kinderen deden hetzelfde, klaar om naar school te gaan. Terwijl ik mijn fiets pakte, ging de telefoon. Een bekende belde. Zonder erbij na te denken – laat staan dat ik rekening hield met de mogelijkheid van een overlijdensmelding – nam ik op met een iets té vrolijke: “Goedemorgen deze morgen!”

Het bleef stil. Iets te lang.

En toen besefte ik: dit is geen goede morgen.

Aan de andere kant van de lijn klonk een gebroken stem: “Mijn moeder is vannacht overleden. Ik weet niet wat ik moet doen. Kun en wil jij ons helpen?”

Ik stommelde even. Wat moest ik zeggen? Hoe had ik zo kunnen opnemen? Het voelde ongepast, zelfs dom, maar er was geen tijd om me daar druk over te maken. Natuurlijk wilde en kon ik helpen. Ik vertelde haar dat ik eerst mijn dochters naar school zou brengen en daarna meteen naar haar toe zou komen.

Eenmaal aangekomen luisterde ik naar het verhaal. De nacht was zwaar geweest, de realiteit voelde onwerkelijk. Samen besloten we dat moeder in het uitvaartcentrum zou blijven en dat ik, samen met de familie, haar zou verzorgen. Dat intieme moment, die eerste fysieke confrontatie met het verlies, is vaak een van de moeilijkste stappen. Maar ook een waardevolle. Dochter verzorgde moeder en praatte tegen haar. Het was voor zowel mij als haar een mooie ervaring.

De dagen tot de uitvaart verliepen in een roes voor de familie. Verdriet, regelzaken, herinneringen ophalen – alles liep door elkaar heen. Ik voelde hun ongeloof, hun worsteling met het idee dat moeder er niet meer was.

Op de dag van de uitvaart gebeurde iets bijzonders. Ondanks de koude februaridag brak plots de zon door. Een warme, zachte gloed viel over alles heen. De dienst was intens en mooi, precies zoals de familie het had gehoopt. Dat lieten ze ook merken. Bij het graf stonden ze samen, moeder werd door hun eigen handen neergezet. Een laatste daad van liefde.

Later vertelde mijn bekende dat ze enorm blij was dat ze mij had gebeld. Mijn veel te vrolijke “goedemorgen” had haar even laten schrikken, maar achteraf kon ze er ook om lachen. En belangrijker nog: ze keek terug op een dierbaar en fijn afscheid.